Rozdział 20

*

A dni mijały szybko, tak więc Allie nie obejrzała się, Zayn znów wyjechał. Pobyt chłopców w Londynie dodatkowo skrócił się o dwa dni, nie mieli innego wyboru jak poddać się wymaganiom Paula, wyjechali wcześniej.

Deszcz lał się strumieniami. Rudowłosa dziewczyna tęsknie wyjrzała przez okno. Z niemałym ociąganiem powróciła na białą sofę. Pudrowy sweter naciągnęła na dłonie. Zmrużyła oczy i przestała myśleć o przyziemnych sprawach, a z marzeń wyrwał ją dzwonek do drzwi.

Szybko poszła je otworzyć. Przed wejściem stał przemoknięty Jack. Jednym ruchem wepchnęła go do środka.

- Oszalałeś? – powiedziała cicho z troską w głosie.

- Tak. Na twoim punkcie – odparł z łobuzerskim uśmiechem.

- To nie jest śmieszne, Jack. Będziesz chory!

- To nic w porównaniu z przyjemnością zobaczenia się z tobą – nadal komplementował dziewczynę. Ta westchnęła z rezygnacją.

Chłopak zdjął mokrą bluzę, ale i koszulka nie była sucha, pozbył się więc i jej.

Tylko spodnie były w lepszym stanie, większość kropli nie dotarła do nich, zatapiając się wcześniej z miękkiej tkaninie bluzy.

- Zaraz przyniosę ci koszulkę Zayna – zarządziła Ruda, lecz zatrzymała się, przypominając sobie, iż jej przyjaciel jest dużo wyższy i bardziej umięśniony od Malika. – Cóż, będziesz musiał paradować półnago.

- Mi to nie przeszkadza!

Przeszli do kuchni, Walker usiadł na barowym krześle, podpierając się na łokciach, patrzył, jak Allie przyrządza herbatę. Przyjrzała się przyjacielowi, z mokrymi zmierzwionymi włosami i nagim torsem wyglądał naprawdę kusząco. Jej zainteresowanie nie umknęło uwadze Jacka.

- Wiedziałem, że w końcu dostrzeżesz, że to ja powinienem być twoim facetem! – zawołał szczerze uradowany. Coś w środku jego ciała buzowało. Hm, to chyba miłość. Z zacięciem wpatrywał się w uroczą Allie. Była inna, niż pozostałe dziewczyny. Delikatna, drobna, poruszała się z wrodzonym wdziękiem.

A Rudowłosa poczuła mieszankę uczuć – miłość do Zayna, niepewność i uczucie do Jacka – walczyły zaciekle. Żadne jednak nie miało takiej przewagi, jak wstręt do siebie. Co ona wyprawiała?

Czy można kochać dwie osoby naraz?

Allie poczuła, że zna odpowiedź na to pytanie. Można! A ona była tego najlepszym przykładem.

- Jak to możliwe?

- Allie, błagam Cię, zrozum! Kocham Cię, kocham najbardziej na świecie. Kiedy zobaczyłem cię w klubie, od razu oszalałem na twoim punkcie! – chłopak mówił ciepłym głosem, przepełnionym uczuciem. – Chcę być z tobą, zrobię dla ciebie wszystko, daj mi szansę.

- Ja… nie wiem, Jack – Ruda przyłożyła prawą rękę do czoła, zakłopotana całą tą sytuacją.

- Jedną malutką szansę – przekonywał.

- Jestem z Zaynem, wiesz o tym! Wiesz też, że go kocham!

- Owszem, ale wiem też, że kochasz i mnie.

- Dlaczego jesteś tak cholernie pewny siebie?! – krzyknęła z bezsilności. Nie wiedziała, co powinna teraz zrobić, nerwowym gestem odgarnęła kosmyk włosów z twarzy. – Skąd wiesz, że cię kocham? A może wcale tak nie jest!

Chciała podejść do Jacka, jednak zahaczyła biodrem o kant blatu, zachwiała się, tracąc równowagę. Zamknęła oczy ze strachu przed upadkiem. Walker rzucił się biegiem, aby ją złapać, ale było za późno. Dziewczyna uderzyła głową o kafle.

Zdenerwowany Jack przyłożył twarz do jej ust, klatka piersiowa się nie unosiła. Nie oddychała. Tylna część jej głowy mocno krwawiła.

- Allie! Allie, słyszysz mnie? Błagam cię, odezwij się!

Nie, tylko nie to. Nie mogę cię stracić – szalał ze zdenerwowania.

Chłopak szybko zadzwonił na pogotowie. Karetka miała być za pięć minut.

- Trzymaj się, kochanie, jeszcze tylko chwilka!

Usłyszał sygnały na ulicy, wybiegł po ratowników. Natychmiast wyjaśnił im sytuację, a ci bez wahania przetransportowali ją do szpitala.

*trzy godziny później*

~Jack~

Siedziałem przed salą, w której lekarze reanimowali Allie. Oparłem głowę na rękach. Boże, moja biedna, mała Allie. Znów w szpitalu. Przeraziłem się i nagle oblał mnie zimny pot. Tam było tyle krwi… a co jeśli? Nie, nie ma mowy, jest dzielna, wyjdzie z tego! Da radę!

Kilka minut temu zadzwoniłem do Zayna. Przyleci najbliższym samolotem, przez kilka dni nie mieli teraz koncertów.

Z Sali wyszedł doktor. Poderwałem się z ziemi.

- Co z nią, panie doktorze?!

- Spokojnie – lekarz dotknął mojego ramienia. – Oddycha, zszyliśmy ranę, po zabiegu nie będzie ani śladu. Obudzi się za kilka godzin.

- Ale czy na pewno wszystko z nią w porządku?

- Tak, teraz będzie czuć się słabo, straciła dużo krwi. Przez trzy dni nie może ruszyć się z łóżka, tym razem ja osobiście dopilnuję, aby leżała – przypomniałem sobie, że to ten sam ordynator, który zarządzał wcześniejszą operacją Rudowłosej.

- Co będzie potem? – znów zapytałem.

- Kiedy wyjdzie ze szpitala musi się bardzo oszczędzać. Powinna na jakieś dwa, trzy miesiące zapomnieć o sporcie. O szczegółach porozmawiamy w obecności pacjentki.

Odszedł w głąb korytarza. Wszedłem do Sali, w której leżała Allie. Pogładziłem jej dłoń.

Usiadłem na krzesełku koło łóżka, z zamiarem przymknięcia oczu i zdrzemnięcia się chwilkę.

*

Jack zasnął szybko, zmęczony błyskawicznym przebiegiem wydarzeń.

Po czterech godzinach do pokoiku wbiegł Zayn. Widząc Jacka przy swojej dziewczynie poczuł wzrastającą złość. Natomiast Walker obudził się, słysząc jego kroki.

- Dobrze, że jesteś – powiedział do Malika, wstając z krzesła, poprawił pogiętą koszulkę.

- Dobrze, że jestem?! – krzyknął mulat, po chwili jednak głos zniżył do poirytowanego szeptu. – Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Myślałem, że dbasz o Allie, nie ma mnie trzech dni, a moja dziewczyna już ląduje przy tobie w szpitalu?!

- Widać nie potrafisz się nią zająć – syknął cicho Jack. – kiepski z ciebie chłopak, skoro zostawiasz ją samą na miesiąc!

- Ja… to nie moja wina, ze musiałem wyjechać!

- Nie twoja? – szatyn wskazał na bladą, drobną Allie podłączoną do kroplówki z krwią. – A może jej?! To przez ciebie i twoją pracę teraz tu jest!

Pogrążeni w ostrej wymianie zdań, nie zauważyli, jak Rudowłosa otwiera delikatnie oczy.

- To moja wina – szepnęła niemal niedosłyszalnie, jednak i to sprawiło jej ogromny wysiłek. – jestem taką łamagą, to wszystko przeze mnie.

Chłopcy odwrócili się w jej kierunku i podbiegli do łóżka.

- Skarbie, już przy tobie jestem – Zayn pogłaskał ją po policzku.

Blady uśmiech Allie wynagrodził obu chłopakom cały zły dzień.

- Nie obwiniaj oto Jacka, proszę… uderzyłam się.

Po tym zdaniu zasnęła z braku sił.

Do pokoju wszedł Michael, student medycyny wskazał na drzwi.

- Proszę was o opuszczenie pomieszczenia.

- Nie! – warknęli jednocześnie Zayn z Jackiem.

Michael chciał coś już powiedzieć, ale mulat mu przerwał.

- Zamknij się…

- …I sam wyjdź! – dodał szatyn.

Student pospiesznie skierował kroki w kierunku korytarza, a chłopcy przybili sobie piątki.

- Przepraszam – zawstydzony Malik podrapał się bezradnie po karku. – Nie chciałem tak na ciebie wjechać.

- Wiem, nie ma sprawy. Stres tak działa.

Zaśmiali się oboje, czując do siebie większą sympatię.

- Myślę, że mógłbym cię polubić… gdybyś nie próbował odebrać mi dziewczyny.

- Jesteś niezły – rzekł spokojnie Jack. – Ale nie polubiłbym cię nawet wtedy, gdybyś dał spokój Allie.

- Pewnie wolisz kolegów z siłowni – odparł rozbawiony Zayn.

- Nie. Boli mnie to, gdy widzę, jak męczysz Allie. Po co z nią jesteś? I tak nie ma cię w domu.

- Zadaję sobie codziennie to samo pytanie. Jedynym wyjaśnieniem jest moja miłość do niej.

- Mnie także kocha – Malik wiedział, że Rudowłosa gdzieś w głębi duszy darzy Jacka uczuciem. Przyznał mu rację. – Sam widzisz jak jest. Daj mi się nią zająć, kiedy ciebie nie będzie. Pozwól jej podjąć decyzję.

- Jutro muszę wyjechać, nie dam rady przy niej zostać… sama sobie nie poradzi. Masz moją zgodę na to, by zamieszkać u nas, kiedy mnie nie będzie. Reszta zależy od Allie. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jeśli przeczytałaś, proszę, skomentuj...