Rozdział 28

*

- Jakie masz na dziś plany? – zapytał mnie Zayn, kiedy jedliśmy śniadanie.

- Muszę skończyć referat i idę na kawę z Jake’iem.

- Jake? Kto to? – jedna brew mulata powędrowała do góry, a mina nie wyglądała na szczęśliwą.

- Studiuje ze mną, jego tata jest lekarzem. Nie chcę iść do szpitala, Jake podrzuci mi moje wyniki badań.

Nie kłamałam, to najszczersza prawda! Kolega obiecał, że załatwi mi tą teczkę z wszystkimi dokumentami, abym nie musiała biegać i błagać wrednych pielęgniarek o pojedyncze kwitki.

- Jeśli tak to wygląda, to się zgadzam – na twarzy mojego chłopaka gościł kuszący uśmiech.

Zaczął zarzucać na siebie kurtkę i całować mnie na pożegnanie. Teraz nasze życie wyglądało o wiele lepiej, chłopcy nagrywali płytę, co oznaczało, iż pan Malik więcej przebywał w domu, niż pod czas trasy. Cóż, dużo więcej!

- Kochanie, o której będziesz?

- Nie wiem, zależy, jak będzie nam szło nagrywanie. Postaram się jak najszybciej.

Po pięciu minutach od jego wyjścia dostałam smsa.

Już tęsknię, chyba będę szybciej, niż planowałem,

Zayn.

Na mojej twarzy zagościł uśmiech.

Za kilka minut i ja wyszłam z domu, aby spotkać się z Jake’iem. Czekał już na mnie.

- Witam panią.

- Cześć, Jake. Idziemy?

Chłopak wesoło przytaknął i wziął mnie pod rękę, roześmiałam się.

- Masz coś przeciwko? Znaczy, może masz rację, jesteś dziewczyną gwiazdora i…

- Daj spokój – zaoponowałam. – Chyba ludzie mają trochę poczucia humoru?

- Wieeesz, różnie bywa!

Opowiedziałam mu całą historię z operacjami i szpitalem, Jake pokiwał głową.

- Czyli tak to wygląda. Z mojej perspektywy nie za fajnie.

- Z mojej także – ponownie się zaśmiałam. – Co u ciebie?

Chłopak zaczął opowiadać o imprezach, klubach i natrętnych panienkach.

- Impreza przez całe życie – dodał, mając na twarzy ujmujący uśmiech.

Zaprzeczyłam.

- Twoje życie to jedna wielka impreza – na moje słowa oboje wybuchliśmy śmiechem.

*

Allie ze spotkania z kolegą wracała w naprawdę dobrym humorze, jedyną rzeczą, jaką chciała teraz robić to czekać na Zayna. Otwierała drzwi do domu, ale usłyszała swoje imię, odwróciła się.

- Jack! Wejdziesz?

- Nie dzięki, ja tylko na chwilę. Chciałem się  pożegnać – powiedział chłopak z półuśmiechem na twarzy.

- Pożegnać?

Rudowłosa odgarnęła włosy z twarzy i ponownie spojrzała na przyjaciela.

- Tak, ja wyjeżdżam… - zrobił na chwilę pauzę, poczym znów zaczął mówić. – Dostałem się do lepszego klubu, wyprowadzam się do Barcelony.

Oczy dziewczyny stały się szkliste, a po policzku spłynęła pojedyncza łza.

- Mówiłeś, że tu ci dobrze, że nie chcesz nic więcej, że…

- Mówiłem. Ale za bardzo cię kocham. Za bardzo, Allie.

- I dlatego wyjeżdżasz? – zapytała po raz kolejny.

- Nie rozumiesz? Patrzenie na ciebie sprawia mi radość, a jednocześnie ból. Co z tego, że teraz się do mnie uśmiechasz, kiedy za pięć minut będziesz całować jego? Na samą myśl… - przeczesał włosy nerwowym ruchem.

- Czego ode mnie oczekujesz, Jack? – złapała go za koszulkę i przytrzymała ją opuszkami palców. – Przepraszam za to, jaką krzywdę ci zrobiłam! Zraniłam cię, wiem!

- To nie twoja wina.

Walker chwycił ją za podbródek, aby na niego spojrzała, jej twarz zalewały łzy, po jego policzku także płynęła słona ciecz.

- Jeżeli on cię skrzywdzi, jeśli on coś ci zrobi, przyjedź do mnie.

Delikatnie przytrzymał jej twarz i ją pocałował, krótko i namiętnie.

- Zawsze będę na ciebie czekał.

Wyszedł poza bramę, po kliku sekundach zniknął z pola widzenia Allie.

Dziewczyna weszła do domu i zsunęła się po drzwiach, twarz ukrywając w dłoniach.

- Dlaczego wszystko musi być takie trudne?! – krzyknęła, a po pustym domu rozległ się dźwięk torby rzuconej o ścianę.

~Alex~

- To chłopiec – Liam kłócił się ze mną.

- Nie, dziewczynka!

- Chłopiec.

Spojrzeliśmy na siebie i wymówiliśmy w tym samym czasie.

- Bliźniaki?

Zaśmialiśmy się radośnie. Nigdy nie pomyślałabym, że szukanie wózków i imion dla dzieci w wieku dwudziestu lat może byś tak wspaniałe… ale dzięki Liamowi tak jest. Mój chłopak pomógł mi przejść trudną chwilę i bardzo mnie wspiera, każdym swoim ruchem i słowem udowadnia, jak bardzo nas kocha. Tak, nas.

- Beżowy czy granatowy? – wskazałam na katalog z pięknymi wózeczkami dla maluchów.

- Granatowy – odparł zaabsorbowany Liam.

- A może beż?

- Nie musisz decydować teraz, mamy jeszcze czas.

- Najlepiej zapytam Allie – uznałam, a chłopak przytaknął.

Właśnie, a co u rudzielca? Najlepiej do niej zadzwonię.

- Hej, Alls! Co porabiasz?

- Leżę, próbuję się uczyć, ale Zayn skutecznie m to uniemożliwia – odezwała się przyjaciółka po drugiej stronie.

- Okey, nie chcę wiedzieć w jaki sposób. Masz dziwny głos, wszystko dobrze?

Znałam Rudą, od razu widać, że coś nie tak. A raczej słychać.

- Pewnie, a czemu ma nie być? Jak się czujesz?

Gadałyśmy kilka minut, aż w końcu poszłam się wykąpać. Po ciężkim dniu przygotowań do bycia mamą. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

CZEŚĆ, DZIEWCZYNY! 

Poprzedni, krótki rozdział wynagradzam dodaniem tego, mam nadzieję, że się spodoba :*

Mam też dla Was zadanie! - Proszę, abyście w komentarzu napisały mi pomysł na wasz 'wymarzony, fajny' rozdział. Obiecuję, że podejmę się podjęcia każdego pomysłu! 

Dziękuję, kocham ♥