Rozdział 27

*

Nicole siedziała z Louim przed laptopem, wesoło komentowali wypowiedzi gwiazd i odpowiadali fanom. Gdzieś w środku dziewczyny zapaliła się żaróweczka, mówiąca: ‘teraz, Nicole, to dobry moment’.

- Louis, ja…

- Tak, słoneczko, wiem, że mnie kochasz – przerwał jej całkowicie radosny Tomlinson.

- To też, ale chciałam cię powiedzieć, że.. po prostu myślę, nad rzuceniem studiów.

- No, wreszcie! Myślałem, że nigdy się nie zdecydujesz!

Nicole spojrzała na niego szczerze zadziwiona, natomiast chłopak przygarnął ją do siebie.

- Daj spokój, nie potrzebny ci dyplom. W szczególności, kiedy ten czas możesz spędzić ze mną!

Allie próbowała wstać z łóżka, jednak Zayn skutecznie jej to uniemożliwiał.

- Jeszcze chwilka… - ściskał ją mocno. – Nie będzie cie, aż pięć godzin, chodź tu do mnie!

I znowu ją czule całował.

- Dlaczego masz takie niezwykłe przypływy miłości, kiedy ja akurat muszę być już na zajęciach?

- Tak wyszło – wyszczerzył rządek białych ząbków z szczerym uśmiechu.

Wyrwała się z jego ramion i pobiegła do łazienki. Wyszła z niej dopiero, gdy minęło pół godziny, znudzony mulat marudził.

- Kochanie? Długo jeszcze? Chcę cię odwieźć.

- Już idę!

Niejeden uznałby, że wygląda jak milion dolarów. Kremowy sweter idealnie komponował się z płomiennymi włosami, czarne rurki opinały się na zgrabnych nogach, które wydłużały rude botki na wysokim obcasie.

- Naprawdę, zamierzasz iść tak ubrana?

- Źle wyglądam? Wiedziałam, że ci się nie spodoba, zaraz wracam, pójdę się przebrać...

Już chciała wyjść, ale Zayn złapał ją za nadgarstek.

- Nie to chciałem powiedzieć. Jesteś po prostu za piękna.

- Doprawdy? – zaczęła się z nim droczyć.

Wsiedli do samochodu, a po kilkunastu minutach znaleźli się pod uczelnią.

- Poproszę buziaka – chłopak wskazał na policzek, potem na drugi i na usta. – I jeszcze tu.

~Allie~

Weszłam do Sali, w której miałam mieć teraz wykład. Głupio się czułam, jako ‘rodzynek’, w mojej grupie byli sami chłopcy i zawsze napawało mnie to dziwnym uczuciem.

Usiadłam na miejscu, koło Jake’a.

- Cześć, mała. Jak się czujesz? – szepnął do mojego ucha. Dawno nie gadaliśmy, pewnie był ciekawy, co się stało, że tak nagle odcięłam się od leków.

Zaśmiałam się cicho.

- Długa historia.

Kiedy zajęcia się skończyły, wyszłam z nich razem z kolegą.

- Skoro długa, to idealny pretekst na kawę. Może jutro? – zaproponował Jake.

- Z chęcią, do zobaczenia! – pocałowałam go w policzek i wyszłam na dziedziniec.

Miał tam czekać na mnie Zayn, ale… zamiast niego oparty o swojego jeepa stał Niall. Podeszłam do niego szczerze zdziwiona, bo przecież nie znalazł się tu przez przypadek.

- Hej, Alls – przytulił mnie Nialler. – Zayn nie mógł przyjechać. Musi zrobić jakąś korektę w swojej solówce do nowego albumu. Więc przyjechałem po ciebie, jesteś zła?

Zrobiło mi się ciepło na sercu, że zawsze mogłam liczyć na blondynka.

- Zła? Skąd przyszło ci to do głowy! To bardzo miła odmiana.

Horan się zaśmiał.

- To co? Może pojedziemy do nas? Dawno nie rozmawialiśmy.

- Jestem za! – odparł zadowolony Horan.

*

Rudowłosa i Niall pili herbatę w ogrodzie. Rozmawiali o wszystkim, jak prawdziwi przyjaciele, co chwilę przerywając konserwację wesołym śmiechem.

- Przyznaj się, na pewno ci się podoba jakaś ślicznotka! – zawołała Allie, bardzo chciała, aby Nialler był szczęśliwy, zasługiwał na to.

- E tam, daj mi spokój, głuptasie!

Rudzielec zmrużył podejrzliwie oczy.

- Dobra, masz mnie – mówił, jakby nieco smutniejszy. – Ale nie jest to odpowiednia osoba dla mnie. Ona ma już kogoś i… nie chcę się wtrącać w jej życie.

Dziewczyna złapała go za dłoń.

- Mogę ci jakoś pomóc? Coś zrobić?

- Nie – Horan wymusił uśmiech.

Lecz w tym samym czasie pomyślał, że nawet gdyby odwzajemniała jego sympatię to nie mogłaby mu pomóc. Ona go tylko lubiła, Zayna darzyła uczuciem.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiem, że krótki, wiem, że beznadziejny... :cc