Rozdział 18

~Allie~

-Zamknij się, młody – Zayn nadal miał na sobie maskę Bad Boya, jak zawsze gdy w pobliżu był Jack.

-Nie bądź śmieszny. Jesteś tylko o rok starszy – ten też nie dawał za wygraną.

-Jak na razie to ty wszystkich bawisz. ‘Każdy mnie lubi, bo jest ze mnie taki mięśniak’ – Malik go naśladował.

-Nie – zaprzeczył Jack. – To powinno być tak ‘Jestem Zayn Malik, nie dotykaj moich włosów, bo dostaniesz lusterkiem’.

Miałam tego dość, wyszłam z kuchni. Z wieszaka zdjęłam moją torebkę i trzasnęłam drzwiami. Wyszłam, nie mogłam dłużej tam zostać. Biegłam przed siebie. Słyszałam, jak Alex woła coś za mną, ale nie zwróciłam na to uwagi. Biegłam dalej, przed siebie. Zatrzymałam się dopiero w mało uczęszczanym parku. Na szczęście po drodze był sklep, zaszłam więc do niego po paczuszkę papierosów. Nie, nie palę. Tylko dzisiaj, ten jeden raz na od stresowanie. Dziś zróbmy wyjątek, jedna paczka nic mi nie zrobi.

Usiadłam na jednej z ławek i zapaliłam, zaciągając się mocno. Wiatr zmierzwił mi lekko włosy, po policzku spłynęła jedna kropelka słonej cieczy. Wiem, że nie powinnam. Bo tak naprawdę jaki miałam powód? Ale jestem kobietą, tylko człowiekiem, ja też mam granice wytrzymałości. Jeśli miałam dać upust emocjom, to tylko w ten sposób. A potem na dobre łzy zaczęły płynąć z moich oczu. Zaczął boleć mnie brzuch, wyciągnęłam z torebki woreczek z tabletkami. A gdy pierwsza, druga, trzecia ani czwarta nie pomogły wzięłam następne. Później straciłam kontakt z rzeczywistością, nie wiem co działo się dalej.

Obudziłam się jeszcze tego samego dnia w swoim pokoju. Okropnie bolała mnie głowa, spojrzałam na zegarek, było tylko godzinę później odkąd wyszłam z domu. Co więc się stało? Ktoś zapukał cicho do drzwi. Dziewczyny.

-Ojej, kochanie, jak się czujesz?

-Bywało lepiej, ale nieważne – machnęłam ręką. – Co się stało?

-Chłopcy znaleźli cię w parku, zemdlałaś. Wezwali do domu lekarza, trochę minęło zanim przywrócił cię do normalnego stanu. Powiedział, że to w wyniku silnego stresu i że chyba przedawkowałaś jakieś leki przeciwbólowe. A propos, brałaś coś?

-Tak, paracetamol, brzuch mnie rozbolał. – Skłamałam, ale w myślach moich tkwiło jedno słowo ‘Morfina’.

-Ach, wszystko jasne. Przepisał ci jakieś leki i pojechał na dyżur do szpitala. Kazał ci się oszczędzać, a najlepiej nie wstawać z łóżka, ma zajrzeć jutro.

Chciałam zaprotestować, ale nie miałam siły, bardzo bolał mnie brzuch i głowa.

-Słyszeliśmy kłótnie chłopców, przykro nam, słońce. Wszyscy bardzo się martwili, ale tamta dwójka odchodziła od zmysłów. Chcą do ciebie przyjść, mogą?

Kiwnęłam jedynie głową, niech wejdą. Ale nie zamierzam z nimi rozmawiać. Jestem osobą, która bardzo szybko wybacza. Niestety, moim zdaniem dla mnie to wada. Nie czułam więc już do nich większego żalu, lecz niech się pomęczą. Może jutro z nimi pogadam.

*

Do pokoju weszło dwóch młodych, równie przystojnych chłopców. Obaj mieli zwieszone głowy i dłonie w kieszeniach jeansów. Nieśmiało spojrzeli na Rudzielca, a ich wzrok wyrażał tylko jedno – Wybacz, proszę.

W pomieszczeniu panowała grobowa cisza, wreszcie jeden z ‘oskarżonych’ postanowił coś powiedzieć.

-I jak się czujesz? – dziewczyna była zawzięta i nie odezwała się, niezauważalnie pokiwała głową.

-Lekarz powiedział, że jutro zabiera cię na badania. Nie podobało mu się to, że jesteś tak blada i twoje serce pracuje zdecydowanie zbyt szybko.

Tym razem Rudowłosa wzruszyła obojętnie ramionami, nie interesowało ją zbytnio jej zdrowie. Jednym ruchem ręki wyjęła z paczki papierosów, leżącej na nocnej szafce jednego z nich. Zapaliła go, patrząc przed siebie. Reakcja obojga młodych mężczyzn była natychmiastowa. Podnieśli się z miejsc i zaczęli coś krzyczeć, Zayn wyrwał jej papierosa. On pali, a ja nie mogę? – pomyślała Allie. Ponowiła czynność, chłopcy tym razem nie zareagowali.

-Cholera jasna – zaczął wreszcie jeden z nich, wysoki szatyn. – Przepraszamy. Staraliśmy się, nie wyszło. Wiem, jak bardzo cię skrzywdziliśmy, ale proszę, wybacz nam.

-Zgadza się – pokiwał głową mulat. – Jesteś dla nas bardzo ważna. Proszę, nierób tak więcej.

-Czego mam nie robić?! – odezwała się wreszcie dziewczyna. – Nie moja wina, że zemdlałam, trzeba było mnie tam zostawić! Prosiłam was o coś?

Zawsze spokojna i cierpliwa Ruda była naprawdę zdenerwowana. Czy to ona zawiniła? W oczach obojgu jej przyjaciół pojawił się błysk, wyrażający troskę i ból. Przestraszyli się przecież nie na żarty. Malik chwycił ją za dłoń.

-Dlaczego masz takie słabe wyniki badań? Doktor pobrał ci krew. Martwimy się, powiedz.

-Zemdlałaś po leku przeciwbólowym, to nie jest zabawne.

Dziewczyna przewróciła oczyma i machnęła ręką, nagle zgięła się w pół z bólu. Wytłumaczyła chłopcom z uśmiechem na ustach, ze to nic takiego, przyczyny przedawkowania leku.

-Naprawdę, nie ma co się przejmować.

Jack i Zayn klęknęli przy jej łóżku.

-Przepraszamy, obiecujemy poprawę. Faceci tak mają, serio. To nie tak, że jeśli dziewczyny się pokłócą to nie odzywają się do siebie dwa miesiące. My tak nie mamy. Proszę, nie bądź zła.

-Niech wam będzie. Jeżeli się tak nie lubicie to przynajmniej postarajcie się  po sobie tego nie okazywać. Dla mnie.

Zaczęli skakać przy jej łóżku i dziękować. Po godzinie rozmów i żartów wyszli z pokoju Rudzielca, nawet nie wiedząc, jak bardzo była im za to wdzięczna.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Dodaję tę notkę z niezwykłym uśmiechem na ustach, dlaczego? 

Dzięki Wam, daliście mi wiarę. Bardzo ciężko byłoby mi rozstać się z blogiem, bardzo Was kocham i (pewnie uznacie to za głupotę) przywiązałam się do Was. Dlatego też dziękuję moim kochanym dziewczynom, które komentują, bo to One dają mi niezwykłego kopa! I chcę również podziękować anonimkom, które zdecydowały się jednak skomentować rozdział ♥

Moja Droga Madziu [SuperModa12] wiedz, że piłą to Ty mnie kochana nie nastraszysz! :*

Co do rozdziału:

Jak podoba się Wam taki przebieg zdarzeń? :)