Rozdział 10

~Allie~

Nawet nie wiedział, jak na mnie działa. Jego czekoladowe tęczówki, ciemna czupryna... choć tak bardzo znajome to wciąż wywoływały u mnie dziwne uczucie zachwytu i podniecenia. Wbrew własnej woli, moje uczucia co do niego wymykały się spod kontroli. Nie potrafiłam już nad tym zapanować, moja miłość do niego z dnia na dzień była silniejsza. Nie mogłam, po prostu nie mogłam nad tym zapanować. Chciałam, aby był tylko moim przyjacielem. Lecz nie potrafiłam. Egoistka ze mnie, co?

Mieliśmy grać w piłkę nożną za domkiem. Już nie mogłam się doczekać!

-To jakie zespoły? Myślę, że ja, Zayn i Niall w jednej. –wyliczał Payne. - Okay, Lou, Harry – macie w drużynie Allie więc damy wam fory – powiedział poważnie Liam. Biedak, jeszcze nie wie, co go czeka. Malik wybuchł śmiechem, reszta patrzyła na niego zdezorientowanym wzrokiem, jak na wariata.

*

Gra ledwo się rozpoczęła, ale wszyscy zawodnicy rozumieli już zachowanie Zayna. Wysoki brunet, imieniem Liam, bardzo się pomylił. Nie wiedząc, co się dzieje, stanął na środku boiska z rozłożonymi rękoma. Ale nie tylko on był szczerze zdziwiony.

Rudzielec sprawnie manewrował piłką, biegnąc z dużą prędkością ku bramce przeciwników. Co chwila, mulat lub Payne próbowali odebrać jej piłkę. Bez skutku. Szybko zmierzała do bramki, na której stał Niall, jako oficjalny bramkarz drużyny. Z rozbiegu kopnęła piłkę w dokładnie wymierzony punkt siatki. Takim oto sposobem zdobyła czwartą brameczkę dla swojego zespołu. Hazza i Louis podbiegli do niej, krzycząc. Loczek wziął ja na ręce i zaczął okręcać wokół  własnej osi. Cieszyli się ze zwycięstwa, choć w żadnym stopniu nie było to zasługą chłopców.

Ich przeciwnicy rozłożyli się na trawie, głośno dysząc. Jęczeli;

-Dziewczyno, gdzie ty się nauczyłaś tak grać?

Ona wzruszała jedynie ramionami i odpowiadała z uśmiechem.

-Zayn mnie nauczył.

-W takim razie przerosłaś mistrza. Szacun! – Malik spojrzał na nich groźnie. Było mu głupio, że okiwała go przyjaciółka. Szykował się na rewanż.

Słońce powoli zachodziło, pięknymi kolorami odbijając się w tafli wody. Po piaszczystej plaży spacerowała dwójka przyjaciół. Przyjaciół? Myśląc tak, oszukiwali samych siebie. Zarówno on, jak i ona zakochani byli w sobie od dawna. Żadne z nich nie miało odwagi przyznać się do uczucia, nie chcąc zepsuć więzi przyjaźni.

Chłopak o ciemniejszej karnacji, spoglądał na nią ukradkiem. Jak zwykle zachwycony porcelanową cerą, idealnie wykrojonymi ustami i pięknymi oczami. Odgarnął z jej twarzy zabłąkany kosmyk miedzianych włosów. Po przyjacielsku, objął ja ramieniem.

-Gdybym wtedy nie poszedł z chłopakami do klubu, nie moglibyśmy teraz ze sobą rozmawiać. To najszczęśliwszy zbieg okoliczności jaki kiedykolwiek mi się przydarzył.

-Ja myślę, że to nie był wcale zbieg okoliczności.

Zayn spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

-Nie rozumiesz? To nie był zbieg okoliczności, czy zwykły przypadek. Tak miało być.

-Masz rację – chłopak zrozumiał, o co jej chodzi i dokończył – Dostaliśmy drugą szansę. Szansę na to, by na nowo było coś między nami. – po ostatnim zdaniu skarcił się w myślach. ‘Panuj nad sobą, Malik. Zaraz wszystko zepsujesz’.

-Co masz na myśli? Nie, to nie tak. To przeznaczenie, chodzi o to byśmy już zawsze byli ze sobą. Zauważyłeś to? Jeśli jedno jest szczęśliwe, drugie także. To coś niezwykłego. Nasza przyjaźń jest niezwykła.

A On w odpowiedzi dotknął tylko Jej dłoni w rozmarzonym geście.

Podczas dotyku dziewczynę przeszedł przyjemny dreszcz.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Siemka, piękne! :D

Ohh, wiem, wiem. Rozdział miałam dodać dopiero za dwa dni, ale szczerze mówiąc -

Nie mogłam się powstrzymać! 

Jak widzicie, staram się też robić drobne kolaże ze zdjęć :)