Rozdział 8

Allie~

Byłam szczerze wzruszona tym, że Alex tak się o mnie martwiła. Ale mi nic nie jest, serio. Przebywałam ostatnio dużo na słońcu, więc moja skóra nabrała zdrowszego wyglądu, kupiłam krople do oczu i już nie wyglądają tak strasznie-wrócił im dawny, wesoły blask.

Uhh… kogo ja oszukuję? Przecież nie jest dobrze.

Rodzice sprzedali mój motor, boją się o mnie. Chociaż… może to dobrze? Teraz będę mogła jeździć na crossówce taty, pod jego nadzorem w Bradford. Pieniądze ze sprzedaży wpłacili na moje konto, cóż dobre i to. Z początku byłam zła, oponowałam, ale zdałam sobie sprawę, jak niebezpieczna jest jazda w mieście. A ja chcę przecież jeszcze trochę pożyć.

Dziś przeprowadziłyśmy się do chłopców, właśnie rozpakowywałam rzeczy w pokoju gościnnym. Ktoś cicho zapukał do drzwi. Niall.

-Przyszedłem, aby cię o coś zapytać. –Wyszczerzył zęby, zrobił maślane oczy i już wiedziałam o co chodzi.

-No to co zjemy? Omlety, gofry, zapiekanki… -wyliczałam z ogromnym uśmiechem na twarzy. Ja też zgłodniałam. Chłopak klasnął w ręce.

-Kanapki! Ale takie mega super kanapki. Z szyneczką, seruniem, sałateczką, pomidorkiem, ogóreczkiem… -zatkałam mu buzię ręką, zeskoczyłam z łóżka, marszem ruszyliśmy do kuchni. - JEEEŚĆ!

Całą grupką siedzieliśmy na barowych krzesłach przy blacie, zajadając kolorowe kanapki. Każdy miał wesołą minę i popijał słodką herbatę. Dwie pary łapały się za ręce, szeptają do ucha czułe słówka i co chwila, obdarowując się pocałunkami. Kiedy patrzyłam, jak policzki moich przyjaciółek się rumienią, aż na sercu robiło mi się cieplej. Jednak na kanapkach i herbacie się nie skończyło. Po chwili do gry wszedł alkohol, taniec i głośna muzyka. Ktoś zaproponował grę w butelkę, oczywiście wszyscy przytaknęli ochoczo. Usiedliśmy w kółko i zaczęliśmy. Myślę, że zasady są jasne. Pytanie lub wyzwanie. Nie obyło się bez trudnych wyzwań, Harry musiał wyjść na ulicę w samej bieliźnie, podejść do starszej pani i poprosić ją o rękę. Skończyło się to tak, że przestraszony chłopak uciekł do domu, krzycząc, że napadł na niego MOHEROWY BERET. Cóż, miał szczęście, że nie użyła wałka do ciasta. Tym razem koniec butelki wycelował w Liam’a. Zayn zaśmiał się złowieszczo.

-Tatku, w lodówce jest jogurt. Idź po niego i zjedz. Smacznego – Biedny Payne nie zrozumiał, co go czeka. Wzruszył ramionami, zaśmiał się i poszedł po jogurt, jednak kiedy sięgał po widelczyk, Malik dodał – Nie, nie możesz widelcem. Należy zjeść go łyżeczką.

Dopiero teraz do bruneta dotarło, jak niebezpieczne jest to zadanie. Skrzywił się, ale szybko chwycił łyżkę i zjadł jogurt. Alexandra mocno  go przytuliła, mówiąc:

-Jestem z ciebie dumna, kochanie.

-Czułości nie przy nas – skrzywił się Hazza, dodając – Nawet nie wiecie, jakie to dla nas, singli, bolesne przeżycie –zaczął wzdychać i przytulać mnie. Pozostali wybuchli śmiechem.

Było już późno, ale nie mogłam zasnąć. Dziwnie czułam się w nowym miejscu. Mój pokój był bardzo ładny, w kolorach bieli i czerni. Nie był zbyt duży, ale miał idealną przestrzeń. Moim zdaniem jest bardzo przytulny, mogę czuć się w nim swobodnie, nikt nie narusza mojej prywatności. Tylko… pierwszy dzień w nowym domu, ciężko było mi choć na chwilę zmrużyć oko. Wyszłam na korytarz, rozejrzałam się i westchnęłam. Drzwi do pokoi moich przyjaciół były pozamykane, wszyscy spali. Jednak spod drzwi z plakietką ‘Zayn’ wypływała strużka światła, pomyślałam, że może jeszcze nie śpi. Przygarnie mnie na jedną noc? Zapukałam cichutko, a gdy chłopak coś odpowiedział, weszłam.

-Zayn, bo… - trochę się wahałam, mimo, że był moim przyjacielem to dziwnie było mi go zapytać o przenocowanie. To już nie te czasy, gdy nocowałam u niego, mając 16 lat. – Czy mogłabym z tobą spać? Reszta śpi, a ja sama nie mogę, tak jakoś - -słowa strasznie mi się plątały. Usłyszałam, jak Malik śmieje się i odsuwa kołdrę, robiąc mi miejsce. Wskoczyłam obok niego.

-Nie możesz spać? Robimy Twitcama! –Wyjął z szafy bluzę dla mnie, a ja związałam włosy w koczka. Przejrzałam się w ekranie jego komórki i uznałam, że wyglądam dość dobrze.

Twitcam trwał, a my wygłupialiśmy się w najlepsze. Co chwila pojawiały się pytania typu ‘Zayn, twoja dziewczyna? Directioners życzą szczęścia!’ lub ‘Naprawdę śliczna dziewczyna, pasowalibyście do siebie’, znalazło się też trochę nieprzyjaznych uwag. Parę fanek pisało, że jestem brzydka, wcale do siebie nie pasujemy i w ogóle mam się odczepić od ich idola. Nie powiem, zabolało. Ale przecież to tylko mój przyjaciel. Przyjaciel? Co ja sobie wmawiam? Przecież ja go kocham! Tak, kocham.

Wreszcie czuję to, uf, to wspaniałe!

----------------------------------------------------------------------------------------

Siemka, Misiaki :3

Przykro mi to pisać, ale jeśli pod tym rozdziałem nie zobaczę więcej komentarzy -

kontynuować bloga nie będę :c

Przepraszam, brak motywacji -.-''